Anouk Lagae over de spreuk...

spreuk

Broze draden,
eeuwenoud,
verbinden
mensen met mensen,
met heel de natuur.
Met de wolken in de lucht,
het water van rivieren,
de vogels daarboven,
de vissen in de zee.
Met de dieren op het land,
de bomen en de vruchten,
de vlinders, de bijen,
alles
wat is.

Wij en de natuur.
Wij zijn de natuur.
Alles wat is,
raakt elkaar aan.
En spreekt tot elkaar.

Ik ben moe.
Ik heb dorst.
Ik heb honger.
Naar harmonie.
Naar eenvoud.
Naar minder.

Luister
naar wat de natuur je vertelt.
Naar je eigen natuur.
Die weet.

Anouk Lagae heeft er al een prachtige carrière opzitten bij Unilever, Coca-Cola, Duvel Moortgat en Accent Jobs. Ze gaat waarheen haar natuur haar dirigeert, gedreven door een passie voor mensen en hun welzijn. En zo slaat ze nu een heel nieuwe weg in. Omdat voorkomen altijd beter is dan genezen brengt ze een lijn op de markt van voedingsproducten en -supplementen die de kracht van de natuur in zich dragen. Omdat we vergeten zijn te luisteren naar wat de natuur ons vertelt. Omdat we mekaars taal verleerd zijn. Anouk wil de wijsheid van de natuur terug bij de mensen brengen.

Alle knipperlichten op rood
Er zit ongelofelijk veel wijsheid in deze spreuk. De natuur praat eigenlijk voortdurend, maar in een taal die wij niet noodzakelijk begrijpen. Er is letterlijk een ‘world wood web’ onder de grond. Wortels van planten en bomen praten met elkaar en geven informatie door. Maar ook wij krijgen vaak signalen van ons lichaam waar we al lang niet meer naar luisteren. Als we met de auto rijden en er gaat een rood lichtje branden, dan stoppen we en brengen we de auto naar de garage. Als mens krijgen we dit soort van signalen ook, vaak staan alle knipperlichten op rood. Maar we negeren en onderdrukken die symptomen. Je maag doet pijn, je hebt hoofdpijn of je kan niet slapen, voor alles is er wel een pilletje, een ‘quick fix’. We trekken het lampje er gewoon uit en we rijden door. Kunnen we asjeblief weer luisteren naar de signalen van ons lichaam!

Van ego naar eco
Als mens zijn we deel van de natuur. We denken dat we aan de top van de pyramide staan. Maar we hebben tijdens de corona-crisis heel duidelijk gezien dat we allemaal maar een schakel in de natuur zijn. De gezondheid van een ieder maakt dat het goed gaat met ons allen. Wij zijn een ecosysteem, geen egosysteem. Dat geldt ook voor onze omgang met elkaar. We zijn allemaal verbonden. Als de samenleving uit balans is, dan zijn wij dat als individu ook. En als we dat ontkennen, dan worden we ziek of ongelukkig.

Door de industrialisatie en het doorgedreven kapitalisme van de voorbije honderd jaar zijn we doorgeslagen in groei, ten koste van de mens en de planeet. Met als gevolg dat we allemaal collectief in disbalans zijn. Vandaar onder andere het hoogste aantal langdurig zieken ooit. Aan dit tempo hebben we tegen 2030 in ons land 600.000 langdurig zieken. Wie gaat dat betalen?

De voorbije twintig jaar ben ik me steeds meer gaan verdiepen in het potentieel van mensen, hun energie en preventie, wat kunnen we doen om niet ziek te worden? Want dat is de enige duurzame oplossing. Dat we ons ecosysteem in balans houden is daarvoor essentieel: de natuur en onszelf, lichaam en geest. Als westerse maatschappij zijn we collectief van het padje af en zijn we niet meer in balans met onze eigen natuur.

We zijn vergeten dat wij ook natuur zijn
De natuur vertelt ons zoveel en helpt ons voortdurend om die balans te vinden. Neem onze voeding: in de winter kan je knollen eten, die zijn superverwarmend. Gember, kaneel, kruidnagel, het is geen toeval dat die in de winter beschikbaar zijn. In de lente hebben we nood aan een lenteschoonmaak en eten we best alles wat groen is en zuur. Dat helpt ontgiften om ons klaar te maken voor de vruchten van de zomer en de nazomer. In de zomer eet je wat helpt afkoelen. Munt bijvoorbeeld. De Arabieren drinken vaak muntthee. Veel te warm, denken wij. Maar nee, munt verkoelt! De natuur heeft echt het beste met ons voor en geeft ons precies dat wat we nodig hebben op het juiste moment.

Als een dier tandpijn heeft, weet het welke planten het moet eten tegen die tandpijn. Onlangs zag je in alle media beelden van een orang-oetan die een hoofdwonde verzorgde met een geneeskrachtige plant. Groot ongeloof, maar dat doen dieren alle dagen! Wij zijn ook dieren, wij wisten dat ook. Maar we zijn het vergeten. Ergens onderweg zijn we onze verbinding met de natuur kwijtgeraakt.

We hebben onze zorg uitbesteed
We zijn ook de verbinding met onszelf, met onze eigen natuur kwijt. Hoe voel ik mij? Ik ben zelf nogal ‘in touch’ met mijn emoties, maar ik vind het moeilijk om dat precies te benoemen. Dus zeggen we maar snel ‘goed’ en we gaan door met ons leven. En als iemand ons vraagt of we goed geslapen hebben, dan kijken we op onze horloge, want die houdt ons slaappatroon voor ons bij. We hebben de zorg voor ons welzijn uitbesteed aan levenloze apparatuur.
Net zoals we de zorg voor elkaar uitbesteden aan de overheid en organisaties die dat wel in onze plaats doen. De zorg voor onze kinderen, voor onze ouders, voor zieke buren. We trekken onze handen ervan af. Daardoor schieten we ook in een angstkramp, want wie gaaat er in dat soort van wereld dan voor óns zorgen? Met een explosie van eenzaamheid tot gevolg.
En zo geraken we alsmaar verder verwijderd van de essentie: wat echt telt voor een leven in balans is connectie met de natuur, met onszelf en met elkaar.

Je moet de ‘zunne’ volgen
Mijn papa keek voor alles naar de natuur. Hij merkte alles op: waarom zitten de bijtjes nu in deze boom? En waarom geeft die andere boom dit jaar geen vruchten? Via hem heb ik door die bril leren kijken. “Je moet de zunne volgen”, zei hij ook altijd. Volg de zon. Volg je hart, je natuur, doe wat je graag doet, dan komt het wel goed. Hij koos heel bewust voor een leven in balans, genoeg is beter dan erover gaan en crashen. Het model dat ik een poosje heb gevolgd, gedreven door mijn ambitie. Hoewel ik ook altijd op zoek was naar hoe ik het anders en beter kon doen. Ik voelde dat het groeiverhaal dat ik nastreefde niet houdbaar was.

Elke generatie wil het altijd beter doen dan zijn ouders. Op een bepaald moment wilden mensen niet meer op het land werken, toen wilden ze niet meer naar de fabriek, daarna wilden ze een kennisjob, … zo evolueren we generatie na generatie. We willen meer en beter. Onze kinderen zullen de allereerste generatie zijn die het materieel en financieel waarschijnlijk niet beter zullen hebben dan hun ouders. Net doordat de groei zo hard is doorgeslagen. Doordat de maatschappij, wijzelf en de natuur uit balans zijn. Ze gaan misschien niet het huis kunnen kopen dat hun ouders hebben. Ze gaan geen twee auto’s hebben. “Oei, ze gaan het minder hebben”, denken wij. Maar nee, ik merk bij mijn eigen kinderen dat zij daar helemaal anders over denken. Groei is voor hen niet meer, maar beter. Zij willen geen materiële overdaad, ze willen bij wijze van spreken om vijf uur stoppen met werken om hun kinderen van school te halen. Ze hebben andere prioriteiten. Zij volgen weer meer ‘de zunne’. Ze gaan het beter doen door minder te doen en te hebben. Misschien gaan zij weer meer aansluiting vinden bij hun natuur.

Download hier de maandspreuk →