Dirk Bryssinck over de spreuk...

sept_spreuk

Dirk Bryssinck is psycholoog en voorman van Villa Voortman. Sinds 2010 opent de Villa, gelegen aan de rand van de Gentse binnenstad, elke weekdag en zaterdag haar deuren voor mensen met een ‘dubbele diagnose’: een combinatie van verslavings- en psychiatrische problematiek, veelal psychose. Onder de vleugels van Psychiatrisch Centrum Gent-Sleidinge groeide de Villa uit tot een begrip. Een bijzonder warme plek. Hieronder lees je hoe Dirk zich aangesproken voelt door de septemberspreuk.

Ik kom uit een warm nest. Warmte doorgeven ken ik écht van bij ons thuis. En mijn vader was dan ook nog eens warme bakker. Met deze septemberspreuk ben je bij mij aan het juiste adres.
Ons gezin was gezellig druk met vier kinderen, geboren op zes jaar tijd. Mijn ouders waren lieve mensen, misschien een beetje conservatief. Ze lieten hun autoriteit wel gelden, maar altijd verzoenend en zacht. Hoewel we veel ruimte kregen, hebben vooral mijn broer en ik alle grenzen verkend en overgestoken. Wij waren kinderen van mei ‘68. Uitbreken, hoorde bij de tijdsgeest. Betogen ook, een standpunt innemen, opkomen tegen onrechtvaardigheid en tegelijk heel erg streven naar samenhorigheid.

Als ik naar de wereld kijk vandaag, vind ik dat we steeds minder en minder de armen in elkaar haken. Zijn we niet nogal bezig met onszelf en waar we zoal recht op hebben, met ons eigen kleine geluk?

Er wordt snel gezegd dat als je maar je best doet, als je maar wil, het wel zal lukken. Dit is de ‘meritocratie’: elk succes maar ook elk falen heb je zogenaamd aan jezelf te danken. Maar dat is onzin natuurlijk. Want als je toevallig een andere huidskleur hebt of een familienaam van andere origine of als je geboren wordt in generatiearmoede, dan heb je niet dezelfde kansen. De maatschappelijke context is, naast je eigen inspanningen, enorm belangrijk en kan zoveel belemmeren…

Met ons geloof is ook de naastenliefde verdwenen, het mededogen dat zo belangrijk is in de ontmoeting met de ander. Die ontmoeting staat centraal in Villa Voortman. Wie bij ons aanklopt, mist verbondenheid en is elders al vaak weggestuurd of op een zwarte lijst beland. We ontvangen elke bezoeker vanuit gelijkwaardigheiden met respect en proberen hen met ons geloof in het schone te besmetten. We schrijven poëzie en we zingen, we maken muziek, we koken. We zijn niet bezig met de DSM* of met ‘de norm’. Want de norm, wat is dat? Wanneer ben je normaal? Bestaat dat wel?

In Geel had je vroeger dat prachtige gebruik dat psychiatrische patiënten bij de mensen thuis mochten wonen en mochten meedraaien in een job. Ze waren misschien anders maar ze werden gezien en kregen verantwoordelijkheid. Ze hadden een plek in het dorp. Ze werden gedragen én gekoesterd door de gemeenschap. Ze werden niet eens patiënten genoemd. Ze mochten zijn wie ze waren. Nu heet dat empowerment. En dat is in Villa Voortman heel belangrijk. Het betekent dat je voorbij de kwetsbaarheid van mensen, hun kracht en hun talenten kan zien en hen daarop aanspreekt. Zo is er bij ons bijvoorbeeld een Russische bezoeker die Russische les geeft. We hebben mensen die graag koken voor anderen of in een groepje samen muziek maken. Iedereen die we ontmoeten is zoveel meer dan zijn psychose en verslaving. Iedereen wil iets kunnen betekenen voor een ander. Kortom: aanhoudend contact zorgt ervoor dat onze bezoekers geen diagnostische etiketten meer zijn waarmee ze samenvallen maar mensen met een verhaal, verlangens en dromen. Zoals in die prachtige passage van De Kleine Prins waar hij de vos ontmoet en de vos opeens zoveel meer is dan alleen maar een vos met streken…

Er gebeuren zoveel goeie dingen vandaag zoals de klimaatbeweging, getrokken door jonge mensen. Ook debatten over woke vind ik interessant. Mensen willen kunnen zijn wie ze zijn en terécht. De goede zaken die gebeuren zouden best wat vaker in het nieuws mogen komen. Doordat we met Villa Voortman in Radio Gaga (2015) aan bod kwamen, hebben we aan de buitenwereld kunnen laten zien wat we doen, waarom en voor wie. We hebben een intense samenwerking op touw kunnen zetten met de stad Gent, de psychiatrie en vrienden van Villa Voortman. Een gezonde driehoeksverhouding waarbij we écht de armen in elkaar gehaakt hebben en die strategisch enorm belangrijk is voor ons voortbestaan.

Ik droom ervan dat we meer verbonden met elkaar leven en op die manier de wereld warmen. Ik hou van de zachtheid van Bond zonder Naam. En tegelijk hou ik van haar radicaliteit. Het was toch maar de eerste organisatie in Vlaanderen die het opnam voor de Roma, mensen die door iedereen werden uitgesloten.

Laat ons elkaar blijven ontmoeten, laten we naar elkaar blijven luisteren en zoeken wat ons verbindt in plaats van te polariseren.

*DSM (Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders) is het Amerikaanse classificatiesysteem voor psychische aandoeningen dat in de meeste Westerse landen dient als handboek voor psychiatrische diagnoses.

Download hier de maandspreuk →