Dominique Van Malder over de spreuk...

spreuk-feb

Dominique Van Malder is acteur en presentator. Mensen echt zien, hen observeren, is een deel van zijn job. Dat doet hij o.a. in Radio Gaga. In een omgebouwde caravan sprokkelt hij daar, samen met Joris Hessels, mooie en ontroerende verhalen. En vorig jaar hielp hij als presentator van The Bachelorette Elke Clijsters in haar zoektocht naar de liefde. Uit alles wat Dominique doet spreekt een groot respect en aandacht voor de mens. Liefde, zou je misschien wel kunnen zeggen.

Samen zorgen voor mekaar

Ik ben wel een mensenmens ja. Ik zie de mens graag. Als ras slaan we soms de bal mis. Als we wegkijken van elkaar, als we ons verliezen in gemopper terwijl er zoveel is om dankbaar voor te zijn. De individuele mens die je tegen komt op straat of in de winkel, die zie ik graag.
De ene mens die de andere helpt, met vaak kleine gebaren, dat kan mij heel hard ontroeren. Of als mensen zich uit liefde en engagement achter een gemeenschappelijk doel scharen. Ik zag onlangs de film ‘Bohemian Rapsody’, over het leven van zanger Freddie Mercury van Queen. De film begint en eindigt met Live Aid. Dàt. Al die mensen samen in het Wembley Stadion, tegen de hongersnood in Ethiopië. Dat samenhorigheidsgevoel, daar word ik heel blij van. Samen zorgen voor elkaar, dat is zo schoon.

Het begon met een sorry

Voor mij is de definitie van liefde jezelf mogen en durven zijn bij iemand anders en die ander ook zichzelf kunnen laten zijn. Als dat kan en mag, dat is liefde. En het is een cliché van jewelste, maar voordat je een ander graag kan zien moet je eerst jezelf graag zien. Pas als je in je diepste binnenste gelooft dat jij er mag zijn, heb je plaats in je hart voor een ander.

Ik heb dat echt moeten leren. En ik ben er nog niet helemaal. Ik heb veel te lang het gevoel gehad: sorry dat ik hier rondloop. Het heeft nogal wat tijd en energie gekost om mezelf te aanvaarden. Om te geloven dat ik mijn plek verdien op deze aardbol.
Ik kom uit een arbeidersgezin, we hadden thuis niet veel. En ik was daar toch wel wat beschaamd over. Ik deelde bijvoorbeeld een slaapkamer met mijn broer en mijn ouders. Daarom durfde ik thuis ook geen klasgenoten uitnodigen. Of desnoods enkel tot in de living. Ik wilde heel graag Latijn-Griekse studeren. En de eerste zin die ik zei in klas was: “Sorry, maar ik ga het proberen.” Omdat ik ergens geloofde dat arbeiderskinderen daar niet thuis hoorden. Ik heb uiteindelijk zes jaar Latijn-Griekse gedaan, ik vond het fantastisch, maar ik ben er aan begonnen met een ‘sorry’.

Een leven zonder liefde is geen leven

En ja. De liefde kan ook pijn doen. Of eerder het gemis en het verlies van liefde. In Liefdesland heb ik zelf gekwetst en ik ben gekwetst door anderen. Op een bepaald moment heb ik de liefde zelfs helemaal verbannen, omdat het te veel pijn deed. Ik had schrik gekregen van de liefde. Maar na een tijd zet je de deur dan toch weer op een kier. Omdat leven zonder liefde gewoon geen leven is.

Dat je je kwetsbaar durft opstellen, dat je je hart durft openen, maakt dat de liefde kan doen waar ze goed in is: je helen en je heel maken. Mensen lopen zo vaak met een harnas rond, omdat ze gekwetst geweest zijn. Liefde is dat harnas durven afleggen en zeggen: Zie me zoals ik ben. Helemaal. Ik ben niet bang.

Dat heeft mijn vriendin me geleerd: wees maar lekker jezelf. Dan ben je de beste versie van jezelf en zo zie ik je graag. En pas op, jezelf zijn is niet gemakkelijk voor een acteur. (Lacht) Mijn job bestaat erin een derde van de dag iemand anders te zijn. Dat ik als mezelf de hoofdrol mag spelen in Liefdesland, dat is heel fijn.

Lief-Hebben

Dankzij Radio Gaga heb ik het privilege gehad met heel kwetsbare mensen te praten. Ik heb veel van hen geleerd. Bijvoorbeeld dat we nogal snel gewoon worden aan wat we hebben. Dat we het verleerd zijn om elke dag te zien als een cadeau. We vinden het maar normaal dat we morgen weer opstaan. Maar dat is het niet. Dat besef van carpe diem, het leven graag zien en waarderen, heb ik gevoeld in elk Radio Gaga gesprek. Je wordt er nederig van, als je ziet hoe onvermurwbaar dankbaar die mensen zijn.

Ik heb van hen óók geleerd dat materiële zaken op zich misschien niet gelukkig maken, maar dat het ook heel hard is om helemaal NIETS te hebben. Van de liefde alleen kan je niet eten. Het is een precair evenwicht. Vorige zomer heb ik radio en tv gemaakt aan sociale woonblokken. Die mensen hadden niet veel, maar er hing wel heel veel liefde in de lucht. Ze hadden niet veel, maar wel mekaar. En dat is onbetaalbaar. De liefde is dan een booster die je helpt de zwaarste last te dragen. Liefde is dus ook eventjes iemand dragen.

Ik heb een warme jeugd gehad, ook al was het decor kaal en koud. Met ouders die me heel graag zagen en die hun best deden om in dat koude decor toch een haardvuur te doen branden. Ik heb het zelf gevoeld: zolang dat waakvlammetje van de liefde brandt, doof je zelf niet uit.

Download hier de maandspreuk →