Evy Gruyaert over de spreuk

nov_spreuk

Net als Bond zonder Naam gelooft TV-persoonlijkheid Evy Gruyaert in de kracht van luisteren als wapen tegen eenzaamheid en polarisatie. Luisteren doet deugd en zorgt voor verbinding.
Iedereen wil gehoord worden, maar in onze snelle samenleving is écht luisteren zeldzaam geworden. Daarom richtte Evy ‘We are all ears’ op, een beweging die luisteren wil (her)waarderen. Want als we écht naar elkaar leren luisteren, gaan we meer verhalen delen. Verhalen waarin we elkaar herkennen en versterken.

Het vonkje van het haardvuur
Iedereen heeft een verhaal. Iedereen heeft oren. Alleen connecteren die twee niet altijd met elkaar. Want we vertellen graag ons eigen verhaal. Over onszelf spreken, maakt dopamine aan en zorgt voor een gevoel van geluk. En dus trekken we het verhaal naar ons toe: “Ja, dat heb ik ook eens meegemaakt en toen heb ik dit en dat gedaan.” We beseffen vaak niet dat er inspiratie, inzichten en deugden liggen in het luisteren naar elkaar. Verhalen van een ander zetten je hoofd open. Luisteren verruimt onze horizon, haalt ons uit onze tunnel, weg van polarisatie en richting meer begrip. Het is het vonkje in een warm haardvuur dat de boel kan doen ontvlammen en zorgt voor een nieuwe sprankel.

Een ei met een verhaal
In de tijd van mijn grootouders liepen mensen veel makkelijker binnen bij elkaar, al was het maar om een ei te lenen. Bij dat ei hoorde ook een babbel. Mensen leefden meer verbonden, deelden hun verhalen en stukjes van hun leven met elkaar.
Verhalen kunnen delen met elkaar zorgt ervoor dat mensen zich minder alleen voelen.

Ikzelf heb chronische migraine. Een tijd geleden begon ik mijn verhaal af en toe te delen. Niet om medelijden te wekken maar om te tonen dat iedereen struggles heeft. Ik heb daar zoveel reacties op gekregen. Lotgenoten die dachten dat ze er alleen in stonden, voelden zich verbonden, ook al is het verbonden in miserie.
Delen doet deugd en zorgt ervoor dat mensen zich deel van een groep voelen.

Een stevige boom maar hol vanbinnen
Soms denken we dat ons verhaal er niet echt toe doet.
Ik groeide op in een arbeidersgezin in West-Vlaanderen. Mensen zoals wij moesten vooral zwijgen, luisteren en gehoorzamen. Dat gaf mij het gevoel dat het leven iets is wat je overkomt. Mee zwalpen met de stroming van een rivier waar je geen controle over hebt.
Met die mindset startte ik op de VRT. Ik vergeleek mezelf soms met een boom, met een sterke stam en een stevige kruin. Zo’n boom ziet er heel robuust uit, straalt zelfvertrouwen uit. Maar vanbinnen voelde ik me leeg, als een holle boom. “Ik beteken niks”, dacht ik. Jammer dat ik me zo voelde. Want iedereen doet ertoe, ieders verhaal doet ertoe. Iedereen kan een ander inspireren, ongeacht sociale klasse of culturele achtergrond.

Luisteren in zwart-wit
Een stem geven aan wie niet gehoord wordt, dat is een missie die All Ears deelt met Bond zonder Naam.
Er worden zoveel mensen niet gehoord in onze samenleving.
Het zijn vaak de luidste stemmen die we het meest horen. De extraverten, de one-liners met stevige meningen, de stemmen die polariseren. Maar die luide groep is enkel de buitenste rand van de cirkel. De rest zit binnen in de cirkel, een regenboog van kleuren en stemmen die niet wordt gehoord. Het lijkt wel alsof we enkel luisteren in zwart-wit.
Binnenin die cirkel zijn er ook mensen die in de marge van de samenleving leven. In één van mijn podcasts had ik een gesprek met een jongen in armoede. Die jongen voelde zich bijna gegeneerd dat hij mocht komen spreken. “Ik ben niet bekend, wat doet mijn verhaal ertoe?” Maar zijn verhaal doet er net ontzettend hard toe! Hij weet niet half hoeveel mensen hij inspireert met zijn oprechte verhaal! Mensen in eenzelfde situatie zullen daar kracht uithalen.

Dat deze verhalen gehoord worden, verhalen van gewone maar o zo krachtige mensen, dat voelt als mijn missie. Fijn dat ik dit kan doen via We Are All Ears, waar we al die verhalen verzamelen en de wereld insturen.

Ik hou je in het oor
We moeten elkaar wat meer in het oor houden. Het is een groot cadeau om echt te luisteren, om elkaar aandacht, tijd en onze oren te geven.
En laat ons ook oor hebben voor de stiltes in de verhalen. Laat mensen maar dieper gaan in hun eigen verhaal. Het brengt hen misschien nieuwe inzichten. We moeten niet alles willen oplossen. Luisteren is ook gewoon aanwezig zijn. Dat mensen hun ei kwijt kunnen, dat doet dikwijls zoveel deugd.

Dit najaar Evy’s boek: “WAAROM LUISTEREN GELUKKIG MAAKT - en het ook nog de wereld kan redden” (Pelckmans)
www.weareallears.be