Marc Michils over de spreuk

spreuk-maart

Marc Michils was tien jaar lang algemeen directeur van Kom op tegen Kanker. Een organisatie die hij, nu als Voorzitter, nog altijd met oprechte passie vertegenwoordigt.
Dat doet hij in daad én woord, want zeggen wat je doet en waar je voor staat is niet arrogant. Het is nederigheid een podium geven.

Marc Michils: Nederigheid is doorgaans een teken dat iemand top is. Geen nood aan blingbling of blabla om je waarde te bewijzen. Omgekeerd, iemand die voortdurend op zoek is naar de spotlights wekt argwaan bij mij. Check dan maar of hij of zij inhoudelijk ook sterk is. Maar, enkel in de schaduw en alle bescheidenheid sterke dingen doen, is je eigen capaciteiten en gedachtengoed oneer aandoen. Mits de juiste toon en timing is het goed de wereld te vertellen wat je doet. Op voorwaarde dat je ook effectief doet wat je zegt. Enkel zeggen dat je je inzet voor de ander is niet genoeg, je moet het ook echt doen.

Misplaatste arrogantie is fout, maar gepaste assertiviteit moet kunnen. Nogal wat sociale organisaties doen heel mooie dingen maar vertellen dat niet voldoende. Zo houden ze hun eigen initiatief klein. Je mag gerust opstaan en zeggen waar je voor staat.

Nederigheid als valkuil
Op een dag zullen we kanker verslaan, dat is de missie van Kom op tegen Kanker. Dat is een soort van ‘I have a dream’. Maar als ik dat uitspreek, geef ik vele voorbeelden van hoe we dat concreet doen. Door onderzoek te financieren, door preventiecampagnes te voeren, door een kankerlijn die info geeft. Dat moeten we vertellen. Dat moet gehoord worden. Als ik te nederig zou zijn over het werk dat we doen, bereiken we minder mensen, hebben we minder impact. Dat is niet eerlijk tegenover de kankerpatiënten en hun omgeving. Om tegemoet te komen aan hun bezorgdheden moeten wij spreken en gehoord worden. En niet enkel in alle bescheidenheid dingen doen. Zij verdienen die aandacht en onze wilskracht.

Als je de dingen enkel doet in splendid isolation dan gaat veel van je goeie werk verloren. Als ik zou zwijgen over het werk dat we doen, dan zou ik de kankerzaak niet dienen. Nederigheid kan dan een valkuil zijn.

Mensen om naar op te kijken
Zelf stralen is niet hetzelfde als anderen verlichten. Het siert nederige mensen vaak dat ze anderen een podium geven zonder er per se zelf op te willen staan.
Ik kijk enorm op naar Jean-Jacques Cassiman en Frank Deboosere, twee mensen waar ik bij KOTK tien jaar mee heb mogen werken. Allebei zeer nederige mensen, deel van de groep zonder zichzelf op te dringen. Maar absolute toppers in wat ze deden voor onze organisatie en hoe ze dat wereldkundig maakten. Ze straalden passie uit. Ze namen mensen mee in hun enthousiasme. Met bezieling vertellen wat je doet, dat is niet hetzelfde als grootspraak.
Nederige mensen communiceren trouwens doorgaan zeer goed, net omdat ze zonder poespas scherp vertellen waar ze voor staan.

Dat mensen als Frank en Jean-Jacques zich ten dienste stellen van anderen, dat is nederig. Maar hun boodschap, hun overtuiging, hun missie, die mogen we van de daken schreeuwen. De mensen, de kankerpatiënten voor wie zij zich inzetten, verdienen dat.

Nederigheid verdient een podium
We moeten erover waken dat we nederige mensen niet overslaan of over het hoofd zien. De doeners, de werkers achter de schermen zonder wie een organisatie als een soufflé ineen zakt. Met KOTK zorgen we ervoor dat onze vrijwilligers en actievoerders ook het podium krijgen.
We laten hen vertellen wat ze doen. Wat zij terugkrijgen voor hun inzet is waardering, erkenning, een gevoel van nut en zinvolheid.
Zij zijn vaak nederige mensen die aarzelen als je hen de microfoon geeft. Ze voeren zelden het hoogste woord. Maar wat ze doen en wat ze zeggen is uitermate zinvol. Het komt binnen, het raakt net omdat je voelt hoe echt het is. De inhoud overtreft de vorm.

Bij evenementen vragen we onze vrijwilligers soms ook letterlijk op het podium. Sommigen doen dat schoorvoetend. Als we dan met hen in gesprek gaan, vallen er ook stiltes die heel mooi zijn. Je stelt een vraag en ze antwoorden niet meteen. Dat is niet erg. Mensen hebben vaak de neiging de stilte op te vullen. Laat er maar even geen woorden zijn. Als na zo’n stilte iemand zegt “Weet ge Marc, ik geef eigenlijk liever dan dat ik krijg”, tja, dan is daarmee alles gezegd. Ogenschijnlijk nederige en inhoudelijk ijzersterke uitspraken, boordevol emotie en oprechtheid.

Nederige mensen willen niet per se zelf op die hoogste trede staan, maar ze verdienen het wel om gehoord en gezien te worden. Achter hun nederigheid schuilt veel inhoud en authenticiteit, oprechte inzet die mag en moet getoond worden. Hun nederigheid verdient een podium.

Download hier de maandspreuk →