Birsen Taspinar over de BZN spreuk

okt_spreuk

Birsen Taspinar is klinisch psychologe en antropologe. Ze ontwart knopen in haar eigen praktijk en op de Odisee Hogeschool voor Gezinswetenschappen.

“Op mijn website staat een citaat van Rumi: The wound is where the light comes in. En zo zie ik jullie spreuk ook. Een knoop, of iets dat pijn doet, kan een begin zijn van iets anders: de mogelijkheid om dichter naar elkaar te groeien, de kans om iets nieuws te leren, de eerste stap om te helen. Zo kan bijvoorbeeld een burn-out, leiden tot een onverwacht fijne jobwending. In coronatijden zag ik echt bijzondere dingen gebeuren die normaal heel wat trage en moeizame processen en projecten vergen. Gezinnen die plots veel meer tijd samen doorbrachten, verkeersknopen die als vanzelf verdwenen, buren die voor elkaar zorgden. Soms kan het snel gaan.

In mijn praktijk ontmoet ik mensen met verschillende soorten knopen. Mensen die met zichzelf in de knoop liggen, mensen van wie het leven één knoop is, of mensen wier relatie in de knoop ligt. Tragere knopen, jazeker. Die knopen zijn uitnodigingen om alles eens helemaal anders te gaan bekijken en misschien nieuwe dingen te leren. Want in pijn -en een knoop is pijn- zit altijd een boodschap, een verhaal waar je mee verder kan zodra je begint te ontwarren.

Weet je, ik doe niet anders dan ontknopen. Ik werk met trauma’s en je zou kunnen zeggen dat een trauma een knoop in je hersenen is. Als zo’n knoop nooit ontward werd, ontstaan er makkelijk andere knopen. En al je knopen staan met elkaar in verbinding. Zo zou het kunnen dat het vroege verlies van je vader vele jaren later een weerslag heeft op je relatie.

Het begin van een knoop is om te beginnen vaak gewoon accepteren dat die knoop er is. En al je emoties laten zijn. Samen met de persoon die bij me is, beginnen we aan de meest recente knoop. Je merkt dan dat als je die ontward hebt, alle andere knopen vanzelf ook losser worden. Eigenlijk is mijn werk mensen voldoende veerkracht en vertrouwen geven om aan knopen te beginnen. Want zo vaak lopen we weg van ons verdriet. We gaan het uit de weg, we hebben schrik van onze emoties. Maar wat we niet verwerken, keert als een boomerang terug.

Zoals ik al zei, het heeft meestal geen zin om meteen naar het begin van een knoop te willen gaan. Niet iedereen is er klaar voor om zomaar de eerste knoop op te zoeken in een ver verleden. Daarvoor heb je ontzettend veel veerkracht en moed nodig. Ik vertrek daarom altijd vanuit het hier en nu. Als je overhaast te werk gaat, maak je misschien wel een nieuwe knoop.

Knopen kan je ook doorgeven. Tot in het zevende knoopsgat. Die uitdrukking is er niet voor niets. Denk maar aan taboes of geheimzinnige verhalen die in families blijven circuleren en maar niet besproken worden. Zelf vertel ik aan mijn dochtertje van vijf nu af en toe verhalen uit mijn jeugd om haar zaken te doen begrijpen, stap voor stap. Wanneer ze haar vader mist bijvoorbeeld, dan vertel ik haar hoe het was voor mijn broer en mij om mijn vader lang te moeten missen toen wij in Turkije woonden met mijn moeder en hij in België kwam werken. Waarom de dingen soms zijn zoals ze zijn.

Want ook het leven zelf én de maatschappij hebben hun knopen. Die ontwar ik niet in mijn praktijk. Ik gebruik ze als spiegel. Wie terug de wereld in gaat, heeft immers kracht nodig om die knopen te aanvaarden, om ermee om te gaan.”

Download hier de maandspreuk →