Eerst werd ik 3 dagen opgepakt, later verdween mijn man. Ik moest vluchten uit Kameroen.
Marie-Sandra Ngeloh Ngwa is 34 jaar oud en vluchtte 11 jaar geleden uit Kameroen, bang voor haar leven. Ook in België kostte het haar vele jaren voor ze haar trauma kon verwerken. Pas toen ze bij Filet Divers aan de slag kon, vond ze eindelijk rust.
Marie-Sandra: Ik werkte in Kameroen als journaliste voor een privaat radiostation. bracht ik o.a. verslag uit over de politieke situatie in mijn land. Bij de presidentsverkiezingen bleken er veel onregelmatigheden. Ik zag het als mijn taak als journalist om hierover te rapporteren. d Ik werd gearresteerd en ze hebben ze mij drie dagen in een cel gestopt. Al die dagen wisten mijn familie en dochtertje niet waar ik was.
Hoe heb je je uit die situatie kunnen redden?
Marie-Sandra: Na drie dagen hebben ze mij vrij gelaten. Nu ja, wat is vrij? Mijn job werd afgepakt en ik kreeg voortdurend levensbedreigingen. Ook mijn man werd bedreigd. Op een dag wist plots niemand waar hij was. Hij is tot vandaag nog altijd niet gevonden en dood verklaard. Ik moest écht vluchten, ik had geen keuze.
Dat was in 2004, jij was toen 23. Hoe krijg je zoiets georganiseerd?
Marie-Sandra: Ik had geen enkel plan. Het maakte mij ook niet uit waar ik zou terechtkomen. Ik kreeg hulp van een business-man in Kameroen. Het heeft nog 5 maanden geduurd voor ik kon vertrokken. Vijf maanden zonder werk. En die man vroeg ook nog eens belachelijk veel geld. Het is uiteindelijk België geworden.
Heb je je dochter meegenomen?
Marie-Sandra: Nee. Dat is de moeilijkste en droevigste beslissing geweest in mijn leven. Ze was 1,5 jaar toen ik vertrok. Ik heb haar bij mijn ouders moeten laten. Het was te gevaarlijk om samen met haar te vluchten.
Hoe heb je je kunnen redden in een totaal onbekende wereld?
Marie-Sandra: Eerst zat ik in een asielcentrum in Sint-Truiden. Vervolgens vond ik een plekje om te wonen in Antwerpen. In het begin was het hier écht verschrikkelijk. Ik voelde me hier wel veiliger, maar toch kwam de angst. Hoe gaat het met mijn dochter? Waar is mijn man? Ik kon niet slapen, kon amper eten. Ik heb dan toenadering gezocht bij het Rode kruis, om mij te helpen mijn dochter naar hier te krijgen. Maar uiteindelijk had ik teveel schrik dat de regering in Kameroen zou te weten komen dat ik gevlucht was en ze mijn kind iets zouden aandoen. Dus ik heb die procedure gestopt. Ik vond ook geen werk omdat ik de taal niet sprak. Ik heb dan een cursus Nederlands gevolgd. Bij de VDAB schreef ik me in voor een poetscursus en na een jaar kon ik dan eindelijk centjes beginnen verdienen. En kreeg ik opnieuw wat hoop.
Heb je je dochter nog terug gezien?
Marie-Sandra: Zes jaar geleden – toen mijn papieren hier eindelijk in orde waren – heb ik mijn dochter voor het eerst teruggezien. Na vijf jaar. Ze leefde nog en ik kon er met mijn poetsgeld voor zorgen dat ze naar hier kon komen. Dat was erg emotioneel. Ze wist niet meer wie ik was. Ik keek haar aan en ik kon niet meer stoppen met wenen. Toen we weer samen waren, kreeg ik weer energie. Ik ging immigratierechten studeren in Brussel, maar de grootste verandering kwam toen ik plots gecontacteerd werd door het OCMW.
Hoezo?
Marie-Sandra: Ik had nooit geld gekregen van het OCMW, maar nu zeiden ze dat ze me een job konden aanbieden, hier bij Filet Divers. Full time onthaalmedewerkster. Ik wist niks van die organisatie, enkel dat ze met migranten werkten. Het is één van de beste dingen die mij ooit is overkomen in al die jaren in België. Eindelijk kon ik iets doen dat ik ook echt leuk vind en ook relevant is. Ik kreeg een mentale boost van jewelste.. De mensen die ik hier kan helpen, hebben vaak het zelfde meegemaakt als ik. Door mijn eigen verhaal begrijp ik hen, kan ik goed met hen praten.. Door hen te helpen, help ik ook mezelf. Mijn verhaal is voorbij. Na 11 jaar ben ik er bijna helemaal overheen. Het afgelopen jaar is het gelukkigste uit mijn leven.
