Ik wil klaar zijn om op een goede manier in de samenleving te stappen zodra ik daar opnieuw de kans voor krijg
Bond zonder Naam bestaat dankzij de inzet en toewijding van vele vrijwilligers. Enkelen zetten zich in voor een wel heel bijzondere taak: brieven schrijven met gedetineerden. Dat vraagt op z’n minst een open blik en de wil om weg te blijven uit een oordeel. Filip DL uit Gavere schrijft al geruime tijd met Ivan V., die verblijft in de penitentiaire instelling van Beveren. Met Traliepost wil Bond zonder Naam het taboe rond gedetineerden en hun straf ontgrendelen.
Filip: Bond zonder Naam bestaat dankzij de inzet en toewijding van vele vrijwilligers. Enkelen zetten zich in voor een wel heel bijzondere taak: brieven schrijven met gedetineerden. Dat vraagt op z’n minst een open blik en de wil om weg te blijven uit een oordeel. Filip DL uit Gavere schrijft al geruime tijd met Ivan V., die verblijft in de penitentiaire instelling van Beveren. Met Traliepost wil Bond zonder Naam het taboe rond gedetineerden en hun straf ontgrendelen.
De enige onbeladen link met buiten
Ivan: “Vanaf dag één in gevangenschap heb ik een beslissing genomen: ik wil aan mezelf werken, bewuster in het leven staan en zorgen dat ik klaar ben om op een goede manier in de samenleving te stappen zodra ik daar opnieuw de kans toe krijg. Ik neem daarom heel wat rollen en engagementen op: ik fungeer als sleutelfiguur tussen overheid en gedetineerden, ik geef voordrachten aan bezoekers en schrijf brieven met iemand buiten de gevangenis.
Die briefwisseling is heel waardevol voor mij. Het is mijn enige onbeladen link met de buitenwereld. Natuurlijk heb ik ook familie en vrienden die op bezoek komen, maar de emoties die zij meebrengen, kleuren de werkelijkheid met spijt en schuldgevoelens.
Wat ik naar Filip schrijf en hij naar mij is heel open, puur en eerlijk. Gewone dagdagelijkse dingen die me herinneren aan hoe het was en ooit terug zal zijn. Dankzij de brieven van Filip blijf ik –mentaal alvast- een vrij man. Ik leef mee als hij met zijn hond naar de dierenarts moet, verzink in gedachten als hij me schrijft over zijn belevenissen met zijn zoon. Maar we delen ook inspirerende teksten met elkaar. We durven kwetsbaar zijn en daarom houden we dit al zo lang vol.”
Een moment om naar uit te kijken
Filip: “Als vrijwilliger geef je zelf inhoud en vorm aan je opdracht. Ivan en ik hebben zelf beslist waarover we willen praten, hoe vaak we elkaar schrijven, … Vergelijk het gerust met een gesprek tussen mannen op café, maar dan op papier.”
Ivan: “Ik voel me blij als ik post heb van Filip. Zijn brieven zijn tussen de vijf à acht pagina’s lang dus ik ben er even zoet mee. Ook het schrijven zelf vind ik tof: ik heb een nieuw talent in mezelf ontdekt. Niets in onze communicatie is sensatiebelust of omgeven met medelijden. Dat waardeer ik heel erg. Filip heeft nooit naar mijn verhaal gevraagd. Ik heb het hem op een bepaald moment uit vrije wil verteld. Ontroerend hoe iemand me zo onbevooroordeeld benadert.”
Filip: “Gedetineerden missen meer dan alleen hun vrijheid. Ze raken geïsoleerd van gewone dingen, van emoties en oprecht menselijk contact. Daar word je als mens onmogelijk beter van. We moeten ons als samenleving afvragen: Wat doen we om mensen in gevangenschap te laten groeien tot betere versies van zichzelf?. Uiteindelijk is dat toch wat we willen zien als ze weer buiten komen. Traliepost is voor mij alvast een eerste stap in de goede richting.”
