Wat is de zin van dat spelleke hier?
“Wat is de zin van dat spelleke hier?” Lieve (42) gooide haar leven om, scheidde en werd vervolgens zwaar ziek. Over de kracht van het NU, dagenlang geen mens horen, diep gaan en er sterker uit komen.
Wendy, een moeder van een schoolvriendin van mijn dochter, overleed. In haar zelfgeschreven afscheidsrede hoorde ik heel duidelijk: ‘je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk’. Het raakte me diep. Ik kwam tot het besef dat ik niet het leven leidde dat ik wilde. Ik voelde geen intensiteit meer, alles was grijs. Het moest mooier, het moest beter. Ik besefte dat ik al jaren verdwaasd door het leven dobberde. Ging ik op die weg nog 50 jaar verder? De tijd van Wendy was om, maar de mijne nog niet. Ik weet niet of het op dat moment om zingeving ging, maar ik wilde bewuster door het leven gaan. Ik wilde bovenal voélen dat ik leefde.
Ik was helemaal van de kaart, begreep in eerste instantie niet wat er met me scheelde en werd overvallen door huilbuien. Het werd me pijnlijk duidelijk dat ik eenzaam was in mijn relatie. Dat ontketende een rollercoaster van emoties en een hel om voor mezelf helder te krijgen wat ik hier mee aanmoest. Ik wilde niemand kwetsen. Ik durfde niet aan scheiden denken en zag enkel barrières: ik voelde me zeer verantwoordelijk voor het geluk van alle anderen. Het was het begin van het moeras. Ik sliep en at niet meer. Ik was een wrak.
De kracht van een boek
Ik putte kracht en vond een groot deel van mijn innerlijke rust in een boek van Eckhart Tolle – ‘De kracht van het NU’. In mijn donkerste momenten las ik lukraak enkele pagina’s en dat bracht me tot rust. Dit is mijn Bijbel, mijn reddingsboei, nog steeds. Het boek ligt naast mijn bed. Het leven is een aaneenschakeling van nu-momenten. Verleden en toekomst bestaat niet. Die redenering was essentieel om de onzekerheden van de toekomst te laten vallen en het verleden te laten rusten. Het reduceerde mijn angst voor de toekomst. Als je alles herleidt tot dit moment, het NU, is quasi alles te verdragen. Miserie en zorgen drijven weg. Let wel, het is geen makkie. Ik mediteer. Dat vraagt een inspanning, maar ook geen gekunstel met allerlei technieken. Ik ga simpelweg liggen en focus op alle raakvlakken met de ondergrond. Zo kom ik tot rust.
Ik kwam tot het volgende besluit: als je je niet goed voelt, bekijk dan of je zelf iets aan de situatie kan doen of niet. Als het kan, doé het. Of accepteer de situatie zoals ze is, omhels die aanvaarding. Maar kies. En doe dat voor 100 procent.
Een sterke beslissing
Langzaam kroop ik uit het dal. Ik heb de stap aangedurfd en scheidde van de vader van mijn kinderen. Mijn ex was terecht verdrietig en kwaad, maar we hebben het overleefd. We hebben allebei ons pad gevonden, de spanningen zijn weg. De kinderen vonden hun evenwicht en zitten goed in hun vel.
En toen werd ik langdurig ziek. Ik liep een zware luchtweginfectie op, met hoge koorts. Die laatste hield een half jaar aan, het uitputtingsgevoel overheerste. Ik had geen milligram concentratie noch energie meer. De koorts hypothekeerde mijn leven. Onderzoeken wezen geen duidelijke diagnose aan. ‘Wat scheelt er toch met dat mens?’ hoorde ik anderen hardop denken. Dat doet je sterk aan jezelf twijfelen. Fysiek was ik afhankelijk van anderen. Ik had mensen nodig die me op tijd te eten gaven én voor mijn kinderen zorgden.
Als je zo ziek bent, valt quasi alles weg: mijn werk bijvoorbeeld. De boel draaide simpelweg door zonder mij – ik was NIET onmisbaar en ik voelde dat ik niks meer bijdroeg. Ik kon de kinderen zelfs niet meer naar het voetbal brengen, mijn sociaal netwerk implodeerde en het gevoel dat ik iets betekende in de samenleving viel compleet weg. Ik plooide terug op mezelf, keerde helemaal naar binnen. Twee vragen bleven terugkomen. ‘Wat is de zin van heel dat spelleke hier?’ en ‘Waarom blijf ik nog?’ Er waren momenten waarop enkel de liefde voor mijn kinderen me hier hield.
Eenzaamheid
De weken zonder kinderen in het jonge co-ouderschap, duwden me dieper dan ooit in de eenzaamheid. Ik wist al wat eenzaamheid betekende, maar langdurig ziek zijn én eenzaamheid ervaren... jongens toch. Wie niet ziek is, fikst afleiding, gaat op stap met vrienden of trekt naar de winkel. Je hebt de kracht om je huis uit te komen en iets te doen. Maar als je ziek bent, is er enkel de mogelijkheid tot aanvaarding, geflankeerd door een enorm gevoel van machteloosheid. Ik pendelde tussen aanvaarding, pure afleiding en praten tegen de weerman of weervrouw. Alles werd introspectie of vluchten: hard nadenken over wie je bent en waar je naartoe gaat of op zoek gaan naar afleiding, een boek of een film om eens hard te kunnen lachen.
Vergeet bloemen en cadeautjes
Mijn ouders probeerden elke dag langs te komen, maar er waren dagen dat ik met niemand een woord wisselde. Dan is het heel confronterend om jezelf na drie dagen terug te horen. Ik werd verdorie hees omdat ik niemand meer sprak! Wat bèn je dan nog? Het was simpelweg heavy shit. Soms denk ik dat ik mezelf zichtbaarder had moeten maken. Dat ik me had moeten manifesteren op Facebook of zo. Veel mensen wisten blijkbaar niet dat ik zo ziek was, of stonden er niet bij stil dat ik hier afgesneden van mezelf en de wereld lag.
Als alles wegvalt, is enkel liefde, schoonheid en de energie van anderen nog relevant. Ik kon me tijdens mijn ziekte enorm optrekken aan iemand héél eventjes zien of horen. De komst van de verpleegster maakte mijn dag, kun je nagaan... Je bestaat maar door de ander en ik verlangde intens naar mensen om me heen. Niet om te praten over mijn ziekte, integendeel! Ik miste de gesprekken over koetjes en kalfjes. Ik wilde deel uitmaken van het geheel en niet gereduceerd worden tot ‘de ziekte’. Met bezoek mag het in mijn ogen zo weinig mogelijk over ‘ziek zijn’ gaan. Je moet voelen dat je nog bestaat en dat je nog een mens bent Mijn boodschap is duidelijk: heb geen angst van zieken. Bel hen op. En klets een eind weg. Ga naar zieke mensen toe en wees niet bang dat je niks te vertellen hebt. Doe ‘gewoon’! En laat bloemen en cadeautjes achterwege. Tijd voor de zieke maken, dat is het echte cadeau.
Pluk het moment
Het gaat goed met me en ik heb vertrouwen dat alles in orde komt. Ik ben tevreden en niet meer écht op zoek naar wie ik ben in dit leven. Ik dool niet meer. Mijn pad en plan voor de toekomst is nog niet helemaal helder, maar ik ben vooral niet meer bang.Ik weet ook dat als ik herval, ik de ziekteperiode zal overleven en er sterker uit zal komen. Ik voel zelfs kracht om met het verdriet van anderen om te gaan en straal dat schijnbaar onbewust uit. Ik merk dat mensen met angsten en twijfels bij me komen aankloppen.
Vroeger pinde ik me vast op wat ik voor anderen organiseren en fiksen kon. Mijn motto was: ‘Wat zouden zij tof vinden?’ Nu ga ik voor gewoon samenzijn. Improviseren. Genieten van het moment. Ook op het werk, maakte ik die klik. In de lunchpauze ga ik gewoon naar de bar of ik ga wat pingpongen. Het zijn mijn oplaadmomentjes. Stilaan herontdek ik ook de kracht van muziek, de schoonheid in kunst, de spiegel van boeken, dingen die me raken en schoonheid brengen tout court. Ik was dat allemaal kwijt. Ik vind het onbezorgde kind terug in mezelf. Misschien is dat iets waar ik heel dankbaar voor mag zijn?
Lieve
