Ik realiseerde me dat ik iets unieks had meegemaakt
Wat een bijzondere namiddag is het geworden. Anniek had me gevraagd of ik wou luisteren naar een getuigenis van twee ex-gevangenen. Over hun tijd voor, tijdens, en na de gevangenis.
De twee vrienden zouden voor ’t eerst hun verhaal vertellen. Aan een publiek van tieners met problemen. Kwetsbare jongeren.
Het was een try-out. Niet van een theatervoorstelling maar van een waargebeurd verhaal. Maar ook aan waargebeurde verhalen moet worden geschaafd.
Of ik enkele opmerkingen wou formuleren? Ja dat wou ik. Ik hield pen en papier bij de hand.
Het werd een formidabele ervaring. Na twee uur luisteren naar Jo en Fons bleef mijn papier blanco.
Ik werd meegezogen in het verhaal, in de dialoog. En ik realiseerde me dat ik iets unieks had meegemaakt. Enkele uren waarop twee mannen met een zwaar veleden authentiek, ruw, teder en kwetsbaar hadden getuigd over valkuilen, over kwetsuren, over eenzaamheid, over innerlijke demonen en hoe daar mee om te gaan, over maskers, over de kracht van vriendschap, van liefde, over ‘leven met een rugzak’.
Ik kan alleen maar hopen dat Jo en Fons (samen goed voor 36 uitgezeten gevangenisjaren…) hun verhaal opnieuw willen brengen. Ongecensureerd.
Zodat ze opnieuw, voor wie naar hen wil luisteren, het verschil kunnen maken.
Chris
