Hij bracht een sereen, oprecht, pakkend maar ook leerrijk verhaal
Een uitnodiging voor een Prison Talk. Een kijkje op de website van Bond zonder Naam zegt me dat ik meer te weten kom over hoe het leven in de gevangenis eraan toe gaat. De wereld van justitie en “daders” boeit me nog altijd, ook al ben ik 15 jaar weg bij de politie en stond ik daar aan de kant van de slachtoffers.
Ongetwijfeld lijden gedetineerden ook, maar als je jarenlang met het slachtoffer werkt en ziet wat sommige mensen elkaar aandoen dan was ik niet met hun afzien bezig.
Ik arriveer samen met een 30-tal andere deelnemers. Iedereen is, zoals gevraagd, mooi op tijd. Dit geeft de kans om eens te snuffelen aan de andere aanwezigen. Wat verwachten zij? Blijkbaar zijn er nog mensen die geen al te makkelijke maandag achter de rug hebben én toch willen ze 2 uren lang vertoeven in een ongekend gezelschap, nog niet wetende of deze avond hen nog meer gaat vermoeien of hen net energie gaat geven om de rest van de week aan te kunnen. Maar als ik één woord moet gebruiken om het verhaal dat ik te horen kreeg te benoemen, dan gebruik ik graag beklijvend.
Walter (schuilnaam) wist het publiek meteen te boeien met “Mijn zoontje zou de volgende dag zijn verjaardag vieren en we gingen nog even langs familie. Achteraf gezien hadden we dat beter niet gedaan.”
Hij bracht een sereen, oprecht, pakkend maar ook leerrijk verhaal. En ook al is het maar één van de vele unieke verhalen. Er zijn misschien wel wat gelijkenissen te vinden. De getuigenis maakt dat een gevangene een mens van vlees en bloed is. Dat hij ook moet wegkunnen met zijn emoties. Zelf ben ik als therapeut veel bezig met het geven van hoop en perspectief en met geloven in jezelf. Hoe doe je dat tussen de gevangenismuren als je niet weet wanneer je exact vrijkomt?
Walter had geluk, zijn vrouw en kind bleven in hem geloven en hem bezoeken. Relaties blijven niet altijd bestaan en niet iedereen heeft een netwerk. Is het makkelijker om ze te hebben? Ja en neen. Ik vraag me af hoe gek je echt wordt wanneer je weet dat één van je geliefden ziek is maar je er niet voor kan zorgen. En hoe voed je op en geef je de juiste waarden en normen mee als papa, terwijl de rest van de wereld misschien tegen je zoon elke dag roept dat zijn vader een beest is? Want hij heeft het toch zelf gezocht, hij heeft een moord gepleegd?!
En neen, ze zijn niet allemaal over dezelfde kam te scheren want niet iedereen heeft de kracht van Walter, de flexibiliteit, het inlevings- en reflectievermogen, het netwerk, de gave om voor een groep te spreken.
Maar ex-gedetineerde moeten kunnen verder gaan met het etiket dat ik graag op elke zichzelf waarderende burger plak: mens.
Dank je wel aan iedereen die deze ervaring mogelijk maakte. Neem er zelf ook een!
Elke
