Speeddaten met vluchtelingen
Vóór mijn stage bij Bond zonder Naam kon ik mij niet voorstellen dat ik daaraan zou deelnemen. En toch.
Om half 7 begon het. De groep verzamelde op het binnenplein. We gingen in een grote kring staan. De meesten leken nog wat onwennig. Maar zodra we een spelletje speelden om mekaar te leren kennen, verdwenen die zenuwen bij mij. De organisator riep een tiental stellingen zoals “Ik heb schoenmaat 42”, “Ik lust absoluut geen spruitjes” of “Ik heb ooit al eten laten aanbranden”. Wie zichzelf herkende in deze uitspraken, mocht een stap vooruit zetten. We hebben goed gelachen en het ijs was meteen gebroken!
Dan begonnen de speeddates. De deelnemers die in België geboren waren, hadden een bloemetje op hun naamkaartje. De nieuwkomers een sterretje. En dus was het de bedoeling dat een sterretje op 'date' ging met een bloemetje. De zaal was heel mooi ingericht: het leek wel of we gezellig op restaurant zaten!
Elke date duurde een kwartier. En geloof me: dat was véél te kort.
De 5 mensen waarmee ik gebabbeld heb, hadden duidelijk deugd om hun verhaal te doen. Ik heb amper over mezelf gepraat, maar dat stoorde me niet. Want daar kwam ik niet voor. Ik wilde luisteren. Deze mensen, deze straffe, moedige personen, hebben veel meer meegemaakt dan ik kon vatten. Moeten vluchten uit je geboorteland omdat je geloof verboden is, omdat je man een journalist is, omdat je dorp werd plat gebombardeerd,… Eén gedachte ging regelmatig door mijn hoofd: wat ben ik blij dat ik in België geboren ben! Ik ben nooit bang moeten zijn voor oorlog, ik lijd geen honger en mijn familie is gezond. Dat heb ik altijd vanzelfsprekend gevonden, maar nu besef ik dat het níet zo is.
Lise
