Kansen geven, ook achter tralies.
Het was een decemberochtend in de gevangenis van Antwerpen. Een tiental gedetineerden vult de traditionele eindejaarsgeschenken voor de ca. 7.000 gedetineerden in Vlaanderen. Doosjes gevuld met heel basale dingen: een agenda, een blocnote, een balpen, een frangipane of een suikerwafel, een kerstkaartje en wat shampoo. Eenvoudige geschenkjes waarvan u en ik al lang niet meer opkijken, maar die voor mensen achter tralies een grote betekenis hebben. Ook wie achter tralies verblijft, kan zo toch nog genieten van dat sprankeltje eindejaarswarmte.
De radio speelt. De sfeer is gemoedelijk. Het is duidelijk dat dit een geoliede machine is. Zodra ik tijdens het inpakken zonder materiaal val, word ik meteen weer bevoorraad. Zonder al te veel blabla helpt iedereen elkaar verder. Mijn welgemeende dankuwel wanneer ik word geholpen, wordt door mijn “collega’s” beantwoord door een bescheiden, maar vriendelijke knikje.
Al snel duikt er een ander probleem op. Er is niet voldoende shampoo om in elke doos te steken. “Ach, dat ze blij zijn met wat ze krijgen” is een gedachte die even snel weer weg is als ze kwam. Shampoo is immers een luxeproduct in een gevangenis. We besluiten het probleem op te lossen door de doosjes zonder shampoo aan te vullen met extra snoep en koeken.
De tijd vliegt. Ik wens elk van hen een warm eindejaar en neem met een buiging afscheid van de gedetineerden. Na een korte, maar heel bijzondere samenwerking zie ik de soms wat koele blikken stilaan veranderen in een dankbare, warme glimlach.
Franky, bestuursvrijwilliger Bond zonder Naam
