Het duotraject dat Bond zonder Naam opzet tussen Belgen en nieuwkomers is uniek in z’n soort. Geen twee duo's zijn bovendien met elkaar te vergelijken. Deze keer leggen we de vinger aan de pols bij bedrijfsleider Mathi Gijbels en Ibrahim Alnajjar uit Irak. Hun gezamenlijk pad begon in november 2016 en loopt weldra ten einde. Wat brachten ze elk apart bij aan de relatie en wat lieten ze achter? Tijd voor een dieptegesprek.
‘Judge not’, zong Bob Marley uit volle borst, ‘the road of life is rocking and you may stumble too’. Precies het basisprincipe van een geslaagd duotraject.
Maar is dat ook zo makkelijk, niet oordelen?
Mathi: Ik begon aan deze uitdaging met de verwachting een vluchteling vooruit te helpen. Wat Nederlands leren, ondersteuning bieden bij het zoeken naar werk. Ik weet dat ik dat kan. Groot was mijn verbazing toen ik Ibrahim ontmoette: een verzorgde kerel die al een job heeft en z’n leven in België in handen neemt.
Ik wist meteen dat ons pad samen een andere richting zou uitgaan. Ik heb best fel geworsteld met zijn ideeën, zijn houding tegenover zijn vrouw en zijn omgang met geld. Niet oordelen is dan echt een uitdaging. Gelukkig is Ibrahim een man die oprecht luistert en zich kritisch maar open opstelt voor andere meningen.”
Waarin vonden jullie verbinding?
Mathi: “Wij kunnen ons niet voorstellen welke weg Ibrahim heeft afgelegd. Ik ben onder de indruk van zijn kracht en fierheid, de manier waarop hij elke dag met die enorme onzekerheid omgaat. Zelf heb ik vroeger ook heel diepe dalen gekend. Mijn levenservaring delen, luisteren naar zijn visie… Kortom, werkelijk empathie geven, dat verbindt zeker.”
Ibrahim: “Een van de mooiste momenten met Mathi was waarop hij me liet inzien dat ik niet alleen afhankelijk ben van overheidsinstanties en paperassen. Ook ondernemers zoals Mathi en vele anderen moeten rekening houden met tal van regels en procedures. Ook jullie vechten voor jullie plaatsje in de samenleving. We hebben allemaal veel gemeen met elkaar, dat ontdek je pas als je in gesprek gaat.”
Welke dingen uit het verleden nemen jullie je mee en wat laten jullie achter?
Ibrahim: “Ik laat alles achter, op een paar mooie herinneringen na. Het is te pijnlijk om van daaruit te blijven leven. Ik herbegin en denk elke dag ‘Morgen gaat het beter’.”
Mathi: “Ik heb mijn gevoeligheid en interesse voor trajecten als deze niet van thuis meegekregen. De wereld van mijn ouders was veel nauwer. Reizen, echt tussen de mensen zijn, heeft me openheid gebracht. Ik wil op mijn beurt graag een golfje zijn: iets betekenen voor anderen en ze helpen vanuit de verbinding met m’n hart. Ik deel met plezier mijn netwerk, vaardigheden en talenten voor een hoger doel dan mezelf. Dat brengt beweging en authentiek contact.”
