Frieda
Rond mijn dertigste was ik opgebrand. Nu noemen ze dat een burn-out, toen ‘uw batterij is plat’. Een psychiater gaf me toen de fantastische raad om alleen nog te doen wat ik écht wilde doen. Ik ging beeldhouwen, juwelen ontwerpen en begon een galerie. Nu ben ik bijna tachtig en zit nog vol ideeën.
Frieda
Lees ook hoe zuster Myriam en Virginie deze spreuk beleven.
Meer getuigenissen en verhalen
Kom binnen en zet u nodigt mij uit om nieuwsgierig te zijn naar hoe het leven zich aandient.
lees meer
De essentie van BZN is mensen verbinden, zonder voorbij te gaan aan wat elke mens uniek maakt
lees meer
Met de hulp van Bond zonder Naam maken we onze Torfs-medewerkers bewust rond thema's als eenzaamheid en armoede
lees meer
Mantelzorg als persoonlijke opdracht
Mijn inzet voor mijn echtgenote is mij tot nog toe nog geen seconde als last overgekomen. Integendeel: het is een verrijking gebleken.
lees meer
Ik zie hoe vrijwilligers hier on het Kansenhuis werken en ik vind het fantastisch. Dat wil ik ook doen voor anderen.
lees meer
Inburgeren vraagt om tijd. Het vraagt om diepgang. Dat vergeten mensen en overheidsinstanties soms.
lees meer
James komt uit Somalië en is sinds acht jaar in België. Hij heeft geen verblijfsvergunning.
lees meer
De uitdagingen in mijn leven hebben me één ding zeker geleerd: oordeel niet over iemand anders.
Wij zullen nooit het legenestsyndroom kennen. Zelfs nu ze allemaal volwassen zijn, blijft de zorg voortduren.
lees meer
Wat is de zin van dat spelleke hier?
Over de kracht van het NU, dagenlang geen mens horen, diep gaan en er sterker uit komen.
lees meer
Compleet onzichtbaar
De baseline van een mensenleven is voor mij: ‘Er toe doen’, maar of ik er nu wel of niet was, maakte geen enkel verschil.
lees meer
Ik wil klaar zijn om op een goede manier in de samenleving te stappen zodra ik daar opnieuw de kans voor krijg
lees meer
