Compleet onzichtbaar
Toen ik vijf jaar geleden in Antwerpen toekwam met mijn twee kinderen, raakte ik totaal geïsoleerd. Ik beschouw mezelf als een sociaal wezen, maar slaagde er niet in connectie te maken of welke relatie dan ook op te bouwen. Ik sprak de taal niet. Als ik niet kon tonen wat ik kan en weet, kon ik niet integreren en geen deel uitmaken van een waardevolle maatschappij. De baseline van een mensenleven is voor mij: ‘Er toe doen’, maar of ik er nu wel of niet was, maakte geen enkel verschil. Ik bestond gewoonweg niet. Ik voelde me compleet onzichtbaar.
Altijd flink zijn
Alleenstaande vrouwen hebben het sowieso moeilijk. Los van de materiële problemen, voel ik me eenzaam in het opvoeden van mijn kinderen. Ik moet de rots in de branding én het zonnetje in huis zijn. Het lukt me niet altijd om mijn ‘cool’ te bewaren. Ik weet dat dat voor elke ouder ter wereld opgaat. Ook mijn kinderen lopen soms verloren in de massa omwille van dezelfde redenen die ik ervaar. Ze voelen bovendien sterk aan hoe het mentaal met me gesteld is, hoe hard ik ook mijn best doe om dat te verstoppen. We zijn soms een eenzaam trio zonder vangnet.
Ik besta
Thuis pieker ik mezelf kapot. Het vrijwilligerswerk bij Filet Divers (BZN) en bij het OCMW helpt me er stilaan door. Het haalt me uit mijn sociaal isolement, uit mijn eenzaamheid. Ik sta aan het onthaal, tolk, begeleid anderen op hun weg naar districtshuizen. Het geeft zin aan mijn bestaan, ik voel me weer volwaardig mens. Ik groei elke dag doordat ik anderen kan helpen.
Ik wil ook iets terugdoen voor België. Ik ben dankbaar. Ik waardeer de steun aan mijzelf en mijn kinderen. Ik voel me beter met de dag omdat ik eindelijk lid ben van de maatschappij: ik hoor hier thuis! Of het dan enkel rozengeur en maneschijn is? Soms voel ik me nog eenzaam en alleen, maar nu zie ik naast mijn bezorgdheid om de toekomst ook kansen. Als ik er een keertje onderdoor ga, trek ik me op aan de gedachte dat ik opnieuw besta en iets beteken voor anderen.
Lisa
